پسرم ! برای ماها که از قافله ی ((ابرار )) عقب هستیم یک نکته دلپذیر است و آن چیزی است که به نظر من شاید در ساختن انسانی که در صدد خود سازی است مفید می باشد.
باید توجه کنیم که منشاً خوش آمد ما از مدح و ثناها و بد آمدنمان از انتقادها وشایعه افکنی ها حب نفس است که بزرگترین دام ابلیس لعین است . ماها میل داریم که دیگران ثناگوی ما باشند گرچه برای افعال ما شایسته و خوبی های خیالی را صد چندان جلوه دهند و درهای انتقاد -گرچه به حق - برای ما بسته باشد یا به صورت ثنا گویی در آید.
از عیب جویی ها نه برای آنکه به ناحق است افسرده می شویم و از مدحت وثناها نه برای آنکه به حق است فرحناک می گردیم .
اگر بخواهی صحّت این امر را دریابی اگر امری که از تو صادر می شود عین آن یا بهتر و والاتر از آن از دیگری خصوصاً آن ها که همپالکی(هم ردیف) تو هستند صادر شود و مداحان به مدح او برخیزند برای تو ناگوار باشد وبالاتر آنکه اگر عیوب او را به صورت مداحی در آورند و تو از این امر ناراحت شوی در این صورت بدان که دست شیطان و نفس بدتر از او در کار است.(از نامه ی امام خمینی به فرزندشان مورخ ۲۶/۴/۱۳۶۳)