امام مهدی(عج):اگر زمانه مرا تاخیر انداخت و مقدرات مرا از یاری تو جلوگیری کرد،صبح و شب به یاد مصائب تو گریه می کنم و به جای اشک خون می بارم.
هشیار باشید که:
عاشورای هر سال همان عاشوراست.
مراسم پرفیض
قرائت زیارت ناحیه مقدسه
زمان:سه شنبه سی ام آبان ماه بعد از نماز ظهر و عصر
مکان:نماز خانه دانشگاه
منشا این خشوع چیست ؟
گریه کردن گاهی با دلیل است و گاهی مبهم...
می توان دلیل گریه ی انسان پیوند عمیق خانوادگی باشد.
در قرآن بارها و بارها خوانده ایم:
و بالوالدین احسانا...
مگر نه اینکه پیامبر پدر این امت است؟
و مگر نه اینکه ائمه همگی پدران این امت هستند؟
حسین نیز پدر ماست.
چگونه بر حسین می توان احسان کرد؟
چگونه می توان به اربابی که در کربلا سرش به روی نی رفت، احسان کنیم؟
من برایت می گویم.
با اشک...
ارباب ما فرمود: انا قتیل العبرات...
تا می توانی با اشک چشمانت بر حسین احسان کن.
حمزه عموی پیامبر بود. تمامی مراسم کفن و دفن و تشییع برایش انجام شد. بر پیامبر گران آمد که حمزه گریه کنی ندارد. دستور داد زنان انصار بر حمزه گریه و ناله سر دهند.
لیکن بمیرم برای آقایی که نه کفن داشت و نه غسل...
نه تشییع داشت و نه...
آری...
ارباب ما بی سر هم بود.
ارباب ما گریه کن داشت.
خواهرش زینب و دخترش سکینه و همسرش رباب و ...
این گریه کنان را چنان با کعب نی می نواختند که صدایشان بریده بریده می شد.
به تمام معنا گریه کردن را بر ان ها قدغن نمودند.
قدرت تکلم رقیه خاتون را با سیلی سهمگین خود گرفتند.
گاهی دلیل گریه ی انسان پیوند ذاتی است.
به هنگام شهادت ارباب، حوریان بهشتی، در مکانی که محل سرور است، گریستند.
چگونه ممکن می شود که حسین در زیر سم اسبان جان دهد و سر مبارکش بر روی نی نصب گردد و خون پاکش بر روی ریگ های داغ صحرا روان گردد و حوریان آفریده شده از نور حسین چشمانشان گریان نگردد؟
و حال آنکه ما شیعیان از باقیمانده ی گل ائمه آفریده شده ایم.
پس با حسین پیوند ذاتی داریم.
برای همین است که تا بوی محرم به مشام می رسد، رخت عزا بر تن می کنیم و بر سر و سینه می زنیم و عاشقانه برای ارباب بی کفن خود می گرییم.
اگر مصیبت دیده ای حقی به گردن دیگران داشته باشد، می تواند دلیلی برای گریه کردن باشد.
حسین چه حقی دارد؟
مگر نه اینکه شیعه بودنمان را مدیون او هستیم؟
مگر نه اینکه حسین، خود و خاندانش را برای شیعه شدن ما فدا نمود؟
چه حقی بالاتر از اینکه از دین هفتاد و سه فرقه شده ی اسلام، ارباب، ما را مفتخر به ان مذهبی نمود که بر حق است؟
همان فرقه ی ناجیه که داخل در بهشت می شوند.
و حسین این مهم را با کشته شدن خود و یارانش و اسارت خانواده اش برای ما رقم زد.
پس ما باید بر چنین کسی اشک بریزیم.
چگونه او خودش را فدای نجات ما کند و ما از ریختن اشکی که حسین عاشقش است، دریغ کنیم؟
چگونه ارباب طفل شش ماهه را به دست تیر سه شعبه ی حرمله بسپارد و ما آرام باشیم؟
چگونه علی اکبرش را پاره پاره نمایند و ما سکوت کنیم؟
چگونه سر عباسش را عمود آهن متلاشی کند و ما ضجه نزنیم؟
چگونه دردانه اش را چون مادرش، کمر خم کنند و ما ناله سر ندهیم؟
ای فدایی حسین!
گریه هایت، عقده هایت، ناله ها و مویه هایت را جمع کرده ای؟
آماده ای برای عزاداری؟
باید بر حسین احسان کنی.
او را چه نیاز است به احسان من و تو...
اشک های ما شاید برای بزرگداشت حسین باشد، لیکن بر خودمان احسان می شود...
پیراهن مشکی ات را به تن کن...
اگر حسین گفتی و گریستی یعنی عاشقی...
عاشق ارباب که باشی، روضه خوان و مرثیه سرا نمیخواهی.
زیر باران رحمت راه می روی.
لباس مشکی ات را نظاره می کنی.
و آن مرواریدهای غلطان بر روی گونه هایت روان می شود ...
نویسنده: کربلایی حسنا
پس چه باید گفت وقتی آن کشته
حسین فاطمه(ع) باشد...؟
و من احیاها فکانما احیا الناس جمیعا(مائده/32)
آقا نمی آیی؟
تا انتقام خونش را نگیری ما زنده نمی شویم...
از زمین تا آسمان آه است می دانی چرا؟
یک قیامت گریه در راه است می دانی چرا؟
بر سر هر نیزه خورشیدی ست یک ماه تمام
بر سر هر نیزه یک ماه است می دانی چرا؟
یک بغل باران "الله الصمد" آورده ام
نوبهار"قل هو الله احد"است میدانی چرا؟
راه عقل از آن طرف راه جنون از این طرف
راه اگر راه است این راه است می دانی چرا؟
از رگ گردن بیا بگذر که او نزدیک توست
فرصت دیدار کوتاه است می دانی چرا؟
از کجا معلوم شاید ناگهانت برگزید
انتخاب عشق ناگاه است می دانی چرا؟
از محرم دم به دم هر چند ماتم می چکد
باز اما بهترین ماه است میدانی چرا؟
"علیرضا قزوه"
اینک این تو و این کربلا٬در این آزمون حیرانی کجا خواهی ایستاد..
در این ایام، سه مهم پیش رو داریم: اول، نسبت به خودمان، دوم نسبت به مردم و سوم، نسبت به صاحب این ایام.
این حدیث را خوب بفهمید که: «اشراف امتی حملة القرآن و اصحاب اللیل؛ بهترین امت من، حاملان قرآن و شب زنده داران هستند».
از امروز شروع کنید بدون استثنا، هیچ شب و روزی بر شما نگذرد، مگر با این عمل. اما روز، «حملة القران»؛ «فاقروا ماتیسر من القرآن.» آن اندازه که میسر است قرآن بخوانید، ولی راه باید طوری رفت که سریع به مقصد رسید. تمام دقائق کمال در روایات متشتت است. باید اینها را جمع کرد. این جا این جمله را فرموده و جای دیگر باز فرموده چطور حامل قرآن شو. «قرآن بخوانید، اما آن قرآن را هدیه کنید به صاحب عصر ولی زمان (عج)». عمل را از خود منقطع و به او متصل کنید. چه می کند این فرموده؟ بحث فنی عظیمی دارد. خود انقطاع عمل از نفس و ربط عمل به مبدأ فیض وجود. حکم اکسیری پیدا می کند که فلز را منقلب می کند.اما کلمه دوم، به «اصحاب اللیل» مربوط است. به هر وضعی که هست، آخر شب بیدار شوید و روی این مطالب فکر کنید. بالاترین مقام چه مقامی است؟ مقامی که خدا برای شخص اول عالم معین کرده است.
اشراف امتی حملةالقرآن و اصحاب اللیل. اگر این طور شدیم، نفس ما به مبدأ نور وصل می شود. از آن جا مدد می شود. آن وقت است که بشر خواهد فهمید اثر تربیت این دین چیست؟ این کاری است که باید با خودمان کنیم.
اما کاری که با مردم است اینکه این فرصت ها از دست نرود. سعی کنید در این دهه که بهار حیات دل هاست به هر قیمتی که هست این دو کار را انجام دهید؛ چرا که بالاتر از این دو پیش خدا هیچ عملی نیست: یک گمراه از خدا را به خدا برگردانید؛ عبد آبق از این مولا را برگردانید به عبودیت او ؛ و یک کسی که امام زمانش را گم کرده با ولی عصر (عج) آشنایش کنید.
مجالستان را منحصراً در این دو کلمه صرف کنید. ارزش این دو مقوله به حدی است که نباید وقت را ببازید و از دست بدهید. اول، آن قرآن و شب زنده داری را عملی کنید. بعد متصدی هدایت مردم شوید. آن وقت، اثرش این است اگر یک گنهکار را از گناه توبه دهید و بیگانه از امام زمان (عج) را با او آشنا کنید. اجرش، ثواب صد سال است که همه روزها را روزه بگیرید و شب ها تا به صبح عبادت کنید. «اغتنموا الفرص؛ فرصت ها را از دست ندهید».
باید وظیفه مان را نسبت به صاحب این ایام بدانیم و بفهمیم که چه خونی ریخته شده است؟ هیچ دانستیم که چه کسی کشته شد؟ «شیخ طوسی»، «شیخ صدوق» و «ابن قولویه» این روایت را نقل کرده اند. مختصری از این روایت بس است. این نص حدیث صحیحی است که مثل «شیخ انصاری» در موارد احتیاط در نفوس طبق سند این حدیث فتوا می دهد. در این حدیث مسأله این است: «اشهد انّ دمک سکن فی الخلد؛ شهادت می دهم خون تو در خُلد، مسکن کرده است». کیست که بفهمد حسین بن علی کیست؟ خُلد کجاست؟ در آن ملأ اعلی که مرکز قدیسین عالم است، خون او زینت آن عالم است. کسی که جسمش آنجاست، روحش کجاست؟ کیست که بفهمد چه کسی کشته شد؟ چطور کشته شد؟ برای چه کشته شد؟
ما در آن حد نیستیم که خود او را بشناسیم. باید نگاه کنیم ببینیم آن آخرین مرحله ای که شعاع وجود او تابیده به کجا رسیده، بعد کشف کنیم که آن آفتاب چیست وکجاست؟ وقتی شعاعش به زائر قبرش می خورد، اثرش معلوم می شود. فرمود: «پیاده اگر بروی به هر قدمی یک حسنه برایت می نویسند و یک سیئه محو می کنند. سواره بروی به هرجا که سُم اسبت برسد به هر قدمی یک حسنه ثبت و یک سیئه محو می شود». یعنی از آنجا تصفیه ات می کنند تا لیاقت پیدا کنی. این چه اکسیری است که این طور منقلب می کند؟ آهنی را به طلای احمر مبدل می کند که در راه قبر او قدم زده است.
فرمود: «وقتی از مناسکت فارغ شدی خدا تو را از فائزین می نویسد». اینجا حج خود خداست. حج قصد است و مقصد در آنجا عبارت است از کعبه، اما مقصد در این زیارت، خود خداست؛ چون به نص صحیح: «من زار الحسین بکربلا کان کمن زار الله فی عرشه». پس از حج خدا که فارغ شدی، فرمود: «وقتی فرغت من مناسکک، خدا می نویسد تو را از فائزین».دیگر از مقام مفلحین از در قبر او، متقلب می شود به مقام فائزین به بالا سر او. متن کلام خدا را باید دید تا حدیث را فهمید: «الذین آمنوا و هاجروا و جاهدوا فی سبیل الله باموالهم و انفسهم اعظم درجة عندالله واولئک هم الفائزون». مقام فائزون این مقام است: «یبشرهم ربهم برحمة منه و رضوان و جنات لهم فیها نعیم مقیم خالدین فیها ابدا ان الله عنده اجر عظیم.»
این مرحله که مرحله کمال سعادت بشری است، در گرو بالاسر قبر حسین بن علی علیهماالسلام است. کسی که این طور زیارت قبرش او را منقلب می کند، آیا روز قیامت وقتی مادرش با آن پهلوی شکسته با آن بازوی ورم کرده، آن پیراهنی که به همچو خونی آغشته بر سر بیندازد، چه خواهد شد و چه خواهد کرد؟
این است که مملکت باید یکپارچه «یا حسین» بشود. باید سراسر این مملکت شیون و صیحه در عزای یک همچو کسی باشد ... واقعه، واقعه ای است که نص صحیح این است: «جمیع الخلائق بکت السموات السبع.» هفت آسمان بر او گریه کرد. «بکت السموات السبع و الارضون السبع و ما فیهن و ما بینهن و ما یری و ما لایری.» مردم باید بیدار شوند.
این دین، این توحید و این قرآن فقط زنده به خون اوست. اوست که با این قدم و با این عمل، کاری کرد که تا روز قیامت این دین آسیب نبیند. او پرده از چهره قرآن برداشت و ایمان و دین خدا را او زنده کرد. چرا یکصد و بیست و چهار هزار پیامبر مثل پروانه دور قبرش می گردند؛ چون اگر عاشورای او نبود، آنچه انبیا و مرسلین آورده بودند به باد فنا رفته بود.
سخنرانی آیت الله وحید خراسانی
چرا باید عزاداری کنیم ؟؟؟
تشیع ، مكتب امامت است و امامت، بر پایه ارتباط قلبی و عاطفی امت و امام استوار شده است. حال اگر این ارتباط قلبی و عاطفی، آن گونه عمیق است كه پس از هزار و چهارصد سال نیز با ذكر و یادآوری مظلومیت امامی چون حسین بن علی(علیهما السلام)، اشك در چشمان شیعه پیرو او حلقه می زند، می توان آن را غیر عقلانی خواند و به ملامتش پرداخت؟
عزاداری به وجوب شکر
این استدلال، استدلالی است كه عزاداری را به دلیل سپاسگذاری از حسین بن علی (علیهما السلام)، لازم می داند. از منظر عقلی، قدردانی و سپاسگذاری از خدمات دیگران و كارهای نیك آنها نیكو و لازم است و چنان چه این خدمت فداكارانه و ایثارگرانه هم باشد، شكر و سپاس، لزوم بیشتری پیدا مییابد. از این رو، امام حسین(علیه السلام) كه در راه عظمت اسلام، زنده نگه داشتن قرآن و حمایت از مسلمانان به قیام پرداخته و همه چیز را در این راه تقدیم كرده، شایسته سپاس است. بنابراین، گرامی داشت یاد و راه او و ابراز احساسات به ساحتش، كم ترین و كوچك ترین كاری است كه میتوان انجام داد.
درباره گریستن، عزاداری و مجلس به پا داشتن امام صادق (علیه السلام) میفرماید: كسى كه قطره اشكى درباره ما بریزد، بخاطر خونى كه از ما ریخته شده و یا حقى كه از ما غصب شده است و یا آبرویى كه از ما هتك شده است و... خداوند در قبال این اشك سالیان دراز او را در بهشت جاى مى دهد
حال اگر ما شیعیان در مصیبت ائمه اطهار-علیهم السلام- عزادارى و گریه مى كنیم به این دلیل است كه آنان محبوب ما هستند و تار و پود وجودمان، با عشق و محبّت آنان عجین شده و این اظهار محبت در حقیقت اداء حق رسالت است چرا كه پیامبر(ص) در ازاى رسالت و هدایت گرى خویش، فقط مودتِ ذى القربى را طلب نموده: (قل لا اسئلكم علیه اجراً الا الموده فى القربى) با توجه به این كه خودِ اهل سنت گفته اند كه منظور از قربى فاطمه(علیها السلام)، على(علیه السلام) و فرزندان اوست.و محبّ واقعى كسى است كه در شادى آنان مسرور و در مصیبت آنان اندوهگین باشد و این اختصاص به زمان رسول اللّه(ص) ندارد، بلكه براى تمام أزمنه و كل مسلمانان ثابت است و هر مسلمانى در هر كجا و هر زمان موظّف به اداء حق رسالت است .
این شب ها اگر چشمانتان بارانی شد یاد ما هم بکنید . التماس دعا
از روز ازل كه " تسبيح " دلم در بين انگشتان پر مهرت مي چرخيد
ذكر " هو الاوّل و الآخر " بود كه بر هر دانه دلم مي رفت ....
روزگاري گذشت و شيطان ميوه " دنيا " را به من تعارف كرد؛
بند تسبيح دلم پاره شد و دانه هايش بر " خاك " افتاد ....
آدم عبرت من، كوله بارش پر شد از تجربه اي به اندازه يك " هبوط "....
حالا اينجايم .... در اين دنياي خاكي ...
مدت هاست كه به دنبال دانه هاي دلم مي گردم ؛
هر دانه اش را كه پيدا ميكنم هنوز بوي ذكر " هو الاوّل و الآخر " تو را مي دهد .....
راستي! اي صاحب ذكر روزهاي بهشتي ام ....
به گمانم چند دانه از آن تسبيح، بر " دامن " پر مهر تو جا مانده است ....
كاش بگويي براي پس گرفتنش ....
"وبلاگ بی بال پریدن"
فصل اول: خاندان(3)
این یادداشت: مادر
مادر؛ بانو خدیجه میردامادی
بانو خدیجه میردامادی، تنها فرزند آیت الله سید هاشم نجف آبادی میردامادی از همسر نخست وی بود و در 16 اردیبهشت 1293 در نجف اشرف به دنیا آمد. مادر خدیجه بی بی سکینه خیلی زود از دنیا رفت و این کودک بوسیله ی مادربزرگ خود(مادر پدرش) از چشمه ی محبت مادری سیراب شد. وی در 20 سالگی به عقد سید جواد خامنه ایی در آمد. او با کسب فیض و علوم قرآنی از پدر خود اولین معلم دینی فرزندانش بود. بانو خدیجه عوام گریز بود و با زنان معدودی و بصورت گزیده حشر و نشر داشت؛ سید محمد حسن کوچکترین فرزندش می گوید مادرم تنها یک نفر را با تمام وجود خانم خطاب می کرد و او همسر امام خمینی بود. او به دیوان حافظ تسلط داشت و ضمیر کودکانش را با اشعار او صیقل می داد. بانو خدیجه زنی شجاع بود و این خصلت در همه امور زندگی او نمود می یافت مثلا وقتی اطرافیان به خاطر به زندان افتادن فرزندانش ترحم می کردند به آنان گوشزد می کرد که این اتفاق دلسوزی ندارد، مبارزه کرده ، در راه خدا زندان رفته اگر افتخار نمی کنید به ترحم شما هم نیازی نیست.
حاجیه خانم خدیجه میردامادی در 15 مرداد 1368 در روز هایی که فرزندش تنها حدود دو ماه بود مسئولیت سنگین رهبری امت اسلامی را بر دوش می کشید براثر سکته قلبی درگذشت و در حرم حضرت رضا(ع) در کنار شویش رخ بر تراب کشید.
پاورقی:
*عذر خواهی بابت چند ماهی غیبت و تاخیر در نوشتن این سلسله
طواف روي مهت منتهای دعاي من است
قرار کوي رهت شرح ادعاي من است
نميروم ز سر کوي بيکرانه تو
که اين مسير عبور تو دلرباي من است
بيا و يک قدمي با دلم بشو همگام
که با تو درد دلم بين نالههاي من است
نه سعي مروه و سعي صفاي مي خواهم
تلاش در ره تو مروه و صفاي من است
به خون دل بکنم شستشو سر و رويم
ذبيح عشقم و کوي وفا مناي من است
همينکه با تو شريکم به هر غم و شادي
دليل و حجت و برهان اين وفاي من است
بيا بيا که ز هجر تو سوختم به خدا
به مدّعاي دلم شاهدم خداي من است
به عالمي نفروشم غلامي درِ تو
دوام خدمت تو بهترين جزاي من است
تعصبي که به حب تو دارم از ايمان
تمام هستي و سرمايه ولاي من است
به عشق اينکه زماني شوم کفنپوشت
شبانه روز به درگاه حق دعاي من است
خجسته باد پیوند نبوت و امامت در نقطه اوجی به نام غدیر خم که غدیر گره محکمیست برای دیانت.
عیدتان مبارک
"بکم فتح الله و بکم یختم"
غدیر از زبان شیرین حجت الاسلام قرائتی
قرآن ميفرمايد: «يا أَيُّهَا الرَّسُول بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّك» بعد ميگويد: «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاس» (مائده/67)
شيعه ميگويند: اين آيه براي غدير خم است.
اولاً گفت: «يا أَيُّهَا الرَّسُول» نگفت: «يا أَيُّهَا النَّبِي». «يا أَيُّهَا النَّبِي» براي كارهاي شخصي پيامبر است.رسول براي رسالت بينالمللي است. اين پيداست كه يك پيام بينالمللي است. وگرنه ميگفت: «يا أَيُّهَا النَّبِي»رسالت شعاعش بازتر از نبوت است. هر رسولي نبي هست، اما هر نبي رسول نيست. گفت: «بَلِّغ» نگفت: «اَبلغ». «بَلِّغ» زورش از «اَبلِغ» بيشتر است.
آيه تبليغ، در بيان ماجراي غدير خم
غدير خم دوازده روز به محرم است. سي روز هم محرم است، آخر صفر هم بيست و هشتم، پيغمبر از دنيا ميرود. دوازده روز به محرم و بعد محرم و آخر صفر ميشود هفتاد روز. چه بود كه پيغمبر تا هفتاد روز به فوتش نگفته بود؟
اصول دين توحيد است و نبوت است و معاد. آيا ميتوانيم بگوييم: پيغمبر ما تا هفتاد روز به فوتش «لا اله الا الله» نگفته بود. تا هفتاد روز به فوتش نگفته بود من پيغمبر هستم. تا هفتاد روز به فوتش معاد را نگفته بود. احدي نميگويد اينهاست. همهي اينها را گفته بود.
امر به معروف هم نبوده. نهي از منكر هم نبوده، چون پيداست پيغمبر از گفتنش وحشت داشت. ميگويد: «وَ اللَّهُ يَعْصِمُك» نترس! تو را حفظ ميكنم. پيغمبر اگر ميخواست بترسد، آن زماني ميترسيد كه بتهاي اينها را شكست. بتها خداهاي اينها بودند. پيغمبر خداهاي اينها را شكست، نترسيد. حالا در امر به معروف بترسد؟ آنوقتي كه يكي بود نترسيد، حالا در غدير خم بين حدود صد هزار نفر بترسد.
اولتيماتوم خداوند در انحراف از توحيد، نبوت و امامت
خدا سه جا اولتيماتوم به پيغمبر ميدهد. يكي راجع به توحيد، ميگويد: «لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُك» (زمر/65) اگر مشرك شوي،عملت حبط ميشود. اولتيماتوم ميدهد. از توحيد كنار بروي، نابود هستي.
يكي راجع به وحي است. به پيغمبر ميگويد: «وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنا بَعْضَ الْأَقاويلِ» (حاقه/44) اگر يك حرفهايي را به ما نسبت بدهي، «بَعْضَ الْأَقاويلِ» اگر يك حرفهايي را به دروغ نسبت بدهي،قطع ميكنيم، چه چيز را؟ گردنت را قطع ميكنيم. شاهرگت، اين رگ گردن را قطع ميكنيم.
يكي هم راجع به امامت است. ميگويد: اگر نگويي «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَه». تمام زحماتت نابود ميشود. پس بايد يك چيزي باشد، 1- تا هفتاد روز به فوتش نگفته است. 2- از گفتنش وحشت دارد. ميگويد: نترس. 3- هم وزن توحيد و وحي است.
تازه ميگويد بايد مراسم هم باشد. چرا نگفته «و ان لم تُبَلِّغ»؟ ميگويد: «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ». يعني اين تبليغ زباني نيست، بايد با فعل و انفعال باشد. يعني بايد طي يك مراسم باشد. وگرنه ميگفت: «بَلِّغ و ان لم تُبَلِّغ».
نزول آيه اكمال دين پس از ماجراي غدير
حضرت علي وقتي معرفي شد باز آيه نازل شد. «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُم» (مائده/3) امروز دينتان كامل است، امروز نعمت تمام است. امروز كفار مأيوس شدند. چون كفار ميخواستند چراغ پيغمبر خاموش شود...نسبت دادند شاعر است. كاهن است. ساحر است. مجنون است، ريختند در خانه او را بكشند، نشد. جنگها نشد. تهمتها نشد. شكنجه اصحاب نشد. گفتند: بابا، ول كن ديگر خسته شديم. پيغمبر كه پسر ندارد. يك دختر دارد، دختر هم در زمان جاهليت جز انسان حساب نميشد، ميميرد تمام ميشود. يك مرتبه ديدند در غدير خم فرمود: «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاه» (كافي/ج1/ص430) ديدند اگر پسر هم داشت از علي بهتر نبود. ولذا كفار مأيوس شدند. چون منتظر مرگ پيغمبر بودند.
خداوند غدير خم را در قرآن گذاشت، تا مردم هروقت قرآن ميخوانند علي را فراموش نكنند. اصلاً علي چرا در كعبه متولد شد؟ چون مردم در هر نمازي رو به كعبه ميايستند. علي را در كعبه گذاشت تا هركس رو به كعبه ميايستد ياد علي هم بيفتد. علي در كعبه متولد شد، كه هركس وقت نماز رو به كعبه ميايستد علي را فراموش نكند. اميرالمؤمنين(ع)!
اصلاً اگر قرار باشد بگوييم: «كفانا كتاب الله» قرآن ما را بس است. اين قرآن ما را بس است، ضد قرآن است. چون قرآن يك آيه دارد، ميگويد: قرآن و رسول.
همراه بودن كتاب الهي با رهبر الهي
خيلي آيهي خوبي است. ما يك حديث داريم كه پيغمبر بارها فرموده: «كتاب الله و عترتي» اين حديث است. ريشهي قرآني هم دارد؟ بله. ريشهي قرآنياش اين است. قرآن ميفرمايد: «كَيْفَ تَكْفُرُون» چگونه شما كافر ميشويد؟ چرا كافر هستيد؟ در حالي كه بر شما تلاوت ميشود، چه تلاوت ميشود؟ «آياتُ اللَّهِ» آيات الهي، بعد ميگويد: «وَ فيكُمْ رَسُولُه» (آلعمران/101) و در بين شما رسول هم هست. آيهي 101 سورهي آل عمران. چرا كافر هستيد؟ هم آيات خدا تلاوت ميشود، هم الگو داريد. «وَ فيكُمْ رَسُولُه» يعني چه؟ يعني با بودن مكتب و رهبر ديگر چه مرضتان است؟ «آياتِ اللَّهِ» يعني آيات الهي هست، كتاب الله. «وَ فيكُمْ رَسُولُه» الگو هم هست. يعني هم مكتب. هم رهبر. با بودن مكتب، آيات خدا، با بودن رهبر رسول خدا، ديگر «كَيْفَ تَكْفُرُون» چرا كافر شديد؟ اگر غدير خم نباشد، حق داريم كافر شويم. چطور؟ ميگوييم: ديگر پيغمبر نيست. پيغمبر از دنيا رفت و خلاص. ما فقط «كفانا كتاب الله». قرآن ميگويد: چرا كافر هستيد؟ با بودن دو عنصر.
ميگويند: پيغمبر رفت و هيچكس را هم تعيين نكرد. هيچي به هيچي! پس «فيكُمْ رَسُولُه» از بين رفت. از دنيا رفت. ما مانديم و آيات قرآن پس حق داريم كافر شويم. قرآن ميگويد: چرا كافر هستيد؟ با بودن دو عنصر، يعني چه؟ يعني اگر يك عنصر بود، كافر بودن شما طوري، نبود.
شما وقتي بچهتان را تاب بازي ميبريد، او را مينشانيد و ميگوييد: دو تا طناب را بگير. ببين پسر جان، دخترجان، اگر دستت به اين دو تا طناب باشد نميافتي. يعني چه؟ يعني اگر دستت را به اين يكي بگيري، ميافتي. «كتاب الله و اهل بيتي» اگر دو تا را بگيري، محكم هستي. هرچه هم تاب بخوري، محكم هستي. دستت را يا از هردو برداري يا از يكي افتادني هستيد.
بعضي فكر ميكنند رهبر الهي يك آدم سياسي است، حقوق دان و جامعه شناس و روانشناس و فقيه... اينها نيست. يك مديريت كه نيست. يك رئيس جمهوري كه نيست. واسطهي فيض است. امام يعني واسطهي فيض! امام يعني علم غيب، امام يعني رابطه با ملكوت... حالا، رهبري غدير يعني چه؟
سپردن جامعه به رهبران غير الهي، ظلم به بشريت
اين آيهي قرآن است. ميگويد: «سَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَ النَّهار» (نحل/12)، «سَخَّرَ لَكُمُ الْأَنْهارَ» (ابراهيم/32)، «سَخَّرَ لَكُمْ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ جَميعا» (جاثيه/13) يعني كل هستي براي چه؟ كل هستي براي بشر. هستي براي بشر، بشر براي چيه؟بشر براي اينكه خط خدا را برود. «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ» (ذاريات/56) ميگويد: بشر را آفريدم براي اينكه بنده خدا شوي. هستي براي بشر، بشر براي بندگي خدا. با عقل انسان نميتواند بنده خدا باشد. عقل ما ناقص است. چرا؟ چون پشيمان ميشويم.کل هستی برای بشر است.کل بشر برای اینکه راه خدا را برود با عقل ناقصش نمی تواند.ژس باید یک راهنما باشد.راهنمایش چه کسی است؟غیر معصوم؟!ظلم به کل هستی است.اگر دست بشر در دست رهبر غدیر نباشد ظلم به بشریت نیست.ظلم به خورشید است.چون خورشید هم برای من تابید و من هدر شدم.ماه هم برای من تابید و من هدر شدم.ابر و باد و مه خورشید برای من است.رهبر انسان نا اهل شدانسان را نااهل می کند و انسان نااهل که شد از مرز بیرون می رود و کل هستی هم لغو است.
ولادت دهمین پیشوای شیعیان٬جد بزرگوار امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف بر همه دوستداران آن حضرت مبارک باد.
بهشت اهل ولا را ثمر مبارک باد
طلوع عید بزرگ دگر مبارک باد
بر آسمان ولایت قمر مبارک باد
محمد بن علی پسر مبارک باد
خدای عزوجل را ولی تماشایی است
به روی دست محمد٬علی تماشایی است
نام:علی
پدر: امام جواد(ع)
مادر: سمانه معرف به سیده ام الفضل
تاریخ تولد:نیمه ذی الحجه 212 ه.ق
محل تولد: قریه صریا در نزدیکی مدینه
کنیه: ابوالحسن
القاب:هادی،نقی،ناصح،عالم،طاهر...
مدت امامت: 33 سال و 9 ماه
خلفای هم عصر:معتصم،واثق،متوکل،منتصر،مستعین،معتز
روزی متوکل برای ترساندن امام دستور داد لشکریانش که 90 هزار سرباز بودند مجهز شوند و تپه ایی نیز از خاک درست کنند .چون لشکریان به صف شدند متوکل بالای تپه رفت و امام را احضار کرد تا قدرتش را به رخ امام بکشد.امام به متوکل گفتند:آیا می خواهی من نیز لشکرم را به تو نشان دهم؟متوکل گفت:آری و آنگاه ما بین آسمان و زمین از شرق و غرب لشکریانی مجهز آماده دستور را مشاهده کردیم.متوکل با دیدن این صحنه مدهوش شد.
آیا در مدینه کسی را سراغ داری که ادیب تر و داناتر از من باشد؟
جنیدی پس از شنیدن پاسخ منفی آن شخص می گوید: «به خدا سوگند جمله ای در ادبیات برای این کودک می گویم و به گمان خود بسیار عالی گفته ام. سپس او درهایی از ادب را برایم می گشاید که از آنها استفاده ها می کنم. مردم گمان می کنند من به او درس می دهم اما به خدا قسم من شاگردی او را می کنم.»
در ملاقاتی دیگر وقتی از جنیدی می پرسند احوال این کودک چطور است؟ می گوید: «دیگر به او کودک نگویید به خدا قسم او بهترین اهل زمین و برترین انسانی است که خداوند آفریده است.... او حافظ قرآن است و حتی تأویل و تنزیل آن را می داند».
کار تا آنجا پیش می رود که دشمن سرسخت علویین از دوستان امام و از معتقدان به امامت آن بزرگوار میشود.
اسیر بازی دنیا و غرق در وهمیم
ز عشق حضرت هادی بگو چه می فهمیم
فروخت هر که دلش را به او بهشتی شد
در این تجارت پر سود حیف بی سهمیم!
پای درس حجت الاسلام قرائتی
*هرکسی انتظاری دارد؛ انتظار جایزه، مدال، درجه، ازدواج، تمام شدن قسط! بالاخره هرکسی در زندگی انتظار و امیدی دارد و زندگی هم به همین امیدهاست. اگر چراغ امید خاموش بشود، دیگر کسی دنبال کاری نمی رود. منتها ببینیم چه انتظاری ارزش دارد؟ اگر خواستید ببینید فردی چقدر ارزش دارد ببینید آرزویش چیست؟
*آرزوی بچه آدامس است. هرچه روح بزرگ تر شود، امید های او هم بزرگتر می شود. بزرگترین افراد کسانی هستند که در انتظار حضرت مهدی علیه السلام باشند. چون انتظار حضرت یعنی امید جهانی! عدالت جهانی امنیت جهانی! ما با انتظار ظهور، در انتظار محو فقر، محو تبعیض، محو بی عدالتی ها، انتظار همه خوبی ها و محو همه بدی ها هستیم.
*می گوییم « یا حجه ابن الحسن عجل علی ظهورک» خوب اگر ظهور فرماید ما چه خواهیم کرد ؟! کسانی که ترسیدند فرزندی به جبهه نفرستادند، با احتیاط بگویند امام زمان بیا. برای اینکه امام زمان که بیاید خواهد فرمود: با دشمنان مقابله کنید! و حال آنکه دشمن به خانه ات آمد و شما پنهان شدی و ترسیدی! می خواهی یار امام زمان باشی؟ کسانی که دو لیتر برای امام زمان گریه می کنند ولی حاضر نیستند که یک سیلی برای امام زمان بخورند نمی توانند یار آن حضرت باشند!
*صداقت داشته باشیم! قرآن می فرماید « أولئک هُمُ الصَّادِقُونّ» آنها راستگویانند.
علت اینکه من الان دم از آقا می زنم، این است که در سرازیری هستم و در سرازیری هر بشکه ای بنز است! در سرازیری هر بی دینی دین دار است؛ چون انتظار زبانی نیست عملی است؛ انتظار مصلح را کسی دارد که خودش صالح باشد و حرکت کند.
*در روایت داریم که امام زمان(ع) کارهایی می کند که بعضی از مذهبی ها ناراحت می شوند.در بعضی از روایت ها داریم که از برخی مسجدها می گویند برویم او را بکشیم چون این آمده بساط ما را به هم زده است.
*هستی برای بشر است حالا که هستی برای بشر و بشر برای عبادت است حالا اگر بشر عبادت نکرد و ظلم کرد دیگر وجود این بشر لازم نیست؟چون سفره پهن کردیم که مهمان غذا بخورد اگر غذا نمی خورد سفره را جمع کنیم.
خدا می فرماید:"ما کان الله لیعذبهم و انت فیهم" به خاطر وجود پیامبر است که ما شما را عذاب نمی کنیم.مثل اینکه سفره باز است و یه عده غذا را اسراف می کنند اما یک انسان محترم نشسته و مشغول غذا خوردن است.صاحب خانه به خاطر او سفره را جمع نمی کند.حدیث داریم:"لولا الحجه لساخت الارض"یعنی اگر حجت نباشد زمین اهل خود را فرو می برد.
*سیم ها باعث می شوند لامپها روشن شوند.اسکناس یک نخ دارد که به آن ارزش می دهد.هستی هم یک دارد.در دعای ندبه می خوانیم"این السبب المتصل بین الارض والسماء"نخ ارتباط و ارزش هستی امام زمان(عج) است.پس معلوم می شود باید یک عبادتی روی زمین باشد که به هستی بیارزد عبادت ما که به چیزی نمیارزد...
به مناسبت ميلاد بزرگ امام هادي عليه السلام:
فراجشني در دانشگاه شهيد رجايي با سخنراني استاد رائفي پور با همكاري دانشگاه شهيد رجايي، كانون مهدويت سنا ـ سايت ANTi666 و سايت اسلام مووي برگزار مي گردد.
الهی!
بالاترین افتخار برای من آن است که تو پروردگار من باشی.تو همانگونه ای که دوست دارم٬ پس مرا آنطوری که دوست داری قرار ده!
امام هادی(ع)٬بحارالانوار٬ج ۷۴/ص ۴۰۲
ای شیعه ما!
چه خوبست آدمی گاهی با خویش خلوت کند٬گناهانش را به یاد آورد و از خدا آمرزش بخواهد.
پیامبر اکرم(ص)
فعال ظهور:یادمان باشد اگر حال خوشی دست دهد٬جز برای فرج یار دعایی نکنیم...
دین من٬مذهب من٬مکتب من٬ذکر فرج٬همه جا و همه دم بر لب من٬ذکر فرج
مراقب باش!
دل حرم خداست پس جز خدا را در حرم خدا جای مده!
امام صادق(ع)٬جامع الاخبار
عرفه است و بوی حسین(ع) می آید.بوی خون و کربلا.بوی عشق و محرم.دعای عرفه و دلی که می لرزد.دلی می لرزد که نکند به هیچ نیرزد و دستش به دامانی نرسد.
کاروانی در راه است.کاروانی به عظمت تمام بشریت و مسیری که هماره راهی می طلبد.حسین(ع) به کربلا میرود تا بمیرد و می میرد تا بماند. به کربلا می رود تا کعبه ای دیگر بنا کند و همه دیدند سعی و صفایش را و حج خونینش را!
******************************
قربان هرساله پس از عرفه می آید.به راستی کدام یک از پس دیگری است؟کدام یکشان را باید در دیگری جست؟
ابراهیم(ع) را باید در حسین(ع) جست یا حسین (ع) را در ابراهیم(ع)؟
حسین(ع) مناجات می کند و ابراهیم(ع)قربانی....
و حسین(ع) قربانی می شود و ابراهیم(ع) مناجی...
از قربانی مناجی سرور برمی خیزد و از مناجات قربانی اندوه.
عشق بلاد غریبی است.آن گاه که عطش٬قربانیان را به تقلا می آورد٬یکی در تشنگی جسم٬که به زمزم سیراب می شود و یکی در تشنگی جان که هر چه زردی کویر به سرخی خون رنگین شود نیز٬این درد قرار نمی گیرد.سلوک ابراهیم(ع) در آن است که خون و قربانی ختم به زمزم و میقات و کعبه شود و سلوک حسین(ع) آن است که هزار زمزم و میقات و رکن و مقام٬جمله قربانی خونین گردند.
و گویی پسند پروردگار نیست که ابراهیم را آگاهی از خواست احد رحمان باشد٬و خلیل می بایست (به ندانستن به آنچه خواست پروردگار است)وصال را لبیک گوید اما به دیگر روی خواست پروردگار چنان است که حسین به علم پروردگار آگاه باشد و به اختیار سر تا پای لبیک شود.
یر فراز جبل الرحمه ابراهیم از خنجر شکوه می کند که چرا نمی بری؟و چرا نمی بری ای خنجر؟
حال آنکه در قربانگاه حسین٬این خنجر است که به ناله می آید که چرا ببرم؟و چرا ای حسین؟
و در هر دو پاسخ از جانب عرش می آید که قربانی آنست که خداوند عزیز انتخاب کرده.
قربان هرساله پس از عرفه می آید و دلها را شادمان می گرداند.حال آنکه این قربان خود عرفه ای است بر قربانی که هرسال پس از آن می آید و خلق را به عزا می نشاند.گویی که ابراهیم(ع) راهی است که به حسین(ع) ختم می شود و حسین(ع) صراطی است که ابراهیم (ع)را در آغوش کشیده است٬و این قربانی موجب اندوه فراق عرفه است و آن عرفه علت وصال قربان.
برداشت از وبلاگ شاید بخوانی ام
موقف معرفت و بصيرت
انسان حجگزار بعد از احرام به سرزمين عرفات ميآيد. ورود به اين سرزمين مبارك، نماز و دعاهاي مختلفي دارد كه در منابع، مذكور است. وقوف در عرفات بايد وقوف در برابر سيد و مولا باشد و بعد از وقوف از او اعراض نكند. وقوف در عرفات همراه با معرفت است؛ معرفت نسبت به سرائر، حقايق و مقام الوهيت. حاجي در «جبل الرحمه» بايد به ياد رحمت عام و خاص خداوند باشد، پروردگار شاهد بر همه، ناظر بر بندگان و رحيم نسبت به مؤمنان است. آنكه به وادي معرفت و رحمت درميآيد، بايد خود را يكسره تسليم حق كند و از او مدد گيرد تا حجي واقعي بهجاي آورد.
لطيفهاي عرفاني در نام عرفات وجود دارد.
از امام صادق عليه السلام درباره علت نامگذاري عرفات سؤال شد، حضرت فرمود:
«إِنَّ جَبْرَئِيلَ عليه السلام خَرَجَ بِإِبْرَاهِيمَ عليه السلام يَوْمَ عَرَفَةَ فَلَمَّا زَالَتِ الشَّمْسُ قَالَ لَهُ جَبْرَئِيلُ: يَا إِبْرَاهِيمُ اعْتَرِفْ بِذَنْبِكَ وَاعْرِفْ مَنَاسِكَكَ فَسُمِّيَتْ عَرَفَات لِقَوْلِ جَبْرَئِيلَ اعْتَرِفْ فَاعْتَرَفَ»(۱)
جبرئيل حضرت ابراهيم را روز عرفه بيرون آورد. چون ظهر شد به وي گفت: اي ابراهيم! به گناهت اعتراف كن و عبادتهايت را بشناس؛ از اينرو به عرفات ناميده شد چون كه جبرئيل گفت اعتراف كن و معرفت بياب .
البته وجوه ديگري هم براي نامگذاري عرفات بيان شده است،(۲) مثل اينكه وقتي خداوند آدم و حوا را به اين سرزمين فرستاد در اينجا همديگر را يافتند و شناختند يا اينكه حضرت ابراهيم عليه السلام در رؤيايي كه در شب عرفه ديد، دانست كه بايد فرزندش را ذبح كند يا اينكه به لحاظ رفعت و بلندي بر اين سرزمين نام عرفات گذاردهاند؛ بنابراين عرفات را به دو وجه به اين نام ناميدهاند؛ يا به لحاظ «اعتراف به گناه»، هر چند گناه ابراهيم به معناي خاصي است كه با عصمت آن بزرگوار سازگار است و يا به لحاظ «معرفت به عبادت» است. البته اعتراف هم به معرفت باز ميگردد؛ زيرا اعتراف به معناي معرفت به معاصي است؛ پس نام عرفات اشاره به لطيفهاي عرفاني دارد كه همان معرفت است و عرفات چيزي جز معرفت نيست.
معرفت به سالك بصيرت ميدهد؛ بصيرتي كه با آن ميتوان راه را از بيراهه تشخيص داد.(۳) بصيرت، آدمي را از هر گونه سرگرداني، تزلزل و حيرت نجات ميدهد. روشنبينيهايي كه عارف با نور عقل و شهود
دريافت ميكند چراغ هدايت او ميشود و او را از سرگشتگي و تحير ميرهاند.
بسم رب المهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)
"بقیه الله خیر لکم ان کنتم مومنین"
مژده به همه تشنگان معارف مهدوی
کانون مهدویت سنا برگزار می کند:
دوره آموزشی معارف مهدوی
مباحث این دوره:
امام مهدی(عج) در یک نگاه
امام مهدی(عج) از منظر عقل
امام مهدی(عج) از منظر قرآن
امام مهدی(عج) در روایات
زمان ثبت نام:تا پایان آبان ماه ۱۳۹۱
شروع کلاسها:از روز یکشنبه ۱۴ آبان ماه(یکشنبه هر هفته ساعت ۱۳:۳۰)
لطفا جهت ثبت نام٬ نام و نام خانوادگی،رشته تحصیلی،سال ورود٬شماره دانشجویی و شماره تلفن همراه خود را در قالب نظر خصوصی درج فرمایید.
کسی که کودکی اش رأس ساعت سر بود
رسیده بود به حرفی که حرف آخر بود
تمام خاطره ی کودکی این آقا
پر از حضور غریب گلو و خنجر بود
ز کودکی خودش تا خودِ همین حالا
همیشه منتظر مردِ آب آور بود
تمام غصه اش این بود که گلوش چرا
بزرگ تر ز گلوی علی اصغر بود؟
تو یک طرف ،همه ی علم یک طرف اما
چگونه بود که این کفّه ها برابر بود
همین که زهر اثر کرد مرد با خود گفت:
هشام هرچه که بود از یزید بهتر بود
شهادت مظلومانه شکافنده علوم٬امام صبر و شکیبایی و وارث خاطرات تلخ شام حضرت امام محمد باقر(ع) تسلیت باد.
********************************
امناقب ابن شهر آشوب از امام باقر نقل می كند كه حضرت فرموده اند:
"نحن جنب الله و نحن حبل الله و نحن رحمهٔ الله علی خلقه و بنا یفتح الله و بنا یختم الله، نحن ائمهٔ الهدی و مصابیح الدجی و نحن العلم المرفوع لاهل الدنیا و نحن السابقون و نحن الآخرون، من تمسك بنا لحق و من تخلف عنا غرق. نحن قادهٔ المحجلین و نحن حرم الله و نحن الطریق والصراط المستقیم الی الله عزوجل و نحن من نعم الله علی خلقه و نحن المنهاج و نحن معدن النبوهٔ و نحن موضع الرسالهٔ و نحن اصول الدین و الینا یختلف الملائكهٔ و نحن السراج لمن استضاء بنا و نحن السبیل لمن اقتدی بنا و نحن الهداهٔ الی الجنهٔ و نحن عروهٔ الاسلام و نحن الجسور و نحن القناطر من مضی علینا اسبق و من تخلف عنا محق و نحن السنام الاعظم و بنا یصرف الله عنكم العذاب من ابصر بنا و عرفنا و عرف حقنا و اخذ بامرنا فهومنا."
این خطبه شریفه اشاره به آیات قرآن و روایات قطعی از پبامبر اكرم است.
ما جنب خداوند متعالیم، جنب به معنی پهلو است و عرب چنانچه از وجه كه به معنی صورت است اراده ذات میكند و از ید كه به معنی دست است اراده قدرت می كند، از جنب، اراده قرب می كند. و چون اهل بیت علیهمالسلام منتهای قرب الهی را دارند به آنها جنب الله گفته می شود. این جمله امام باقر اشاره است به آیه ای كه در سوره زمر است:
ان تقول نفس یا حسرتی علی ما فرطت فی جنب الله(۱)؛ توبه كنید قبل از این كه بگویید ای وای به من و تفریط گری من درباره خدا.» بنابراین تفسیر، معنی چنین میشود كه میگوید: ای وای به من كه سرو كاری با اهل بیت نداشتم.
ماییم حبل الله. جمله اشاره است به آیه شریفه واعتصموا بحبل الله جمیعاً ولا تفرقوا(۲)؛ «چنگ بزنید به ریسمان محكم خدا و متفرق نشوید».
ماییم از جمله رحمت واسعه پروردگار كه بر بنده ها دارد. جمله اشاره است به آیه شریفه «و رحمتی وسعت كل شیء(۳) »؛ رحمت من هر چیزی را فرا گرفته است.و در روایات آمده است كه رحمت واسعه خدا حقیقت اهل بیت علیهم السلام است.
ماییم كه خلقت عالم از ابتدا تا انتها به دلیل ما است و خداوند به دلیل ما عالم را خلق نمود. این جمله كه در زیارات نیز دیده می شود اشاره به آیه شهادت است: و كذلك جعلناكم امهٔ وسطا لتكونوا شهداء علی الناس و یكون الرسول علیكم شهیدا(۴)؛ « و همانا ما شما ـ اهل بیت ـ را مستكمل آفریده ایم تا شاهد مردم باشید و رسول اكرم نیز شاهد بر شما». و در روایات فراوان است كه این شهادت واسطه فیض است.
ما امامانی هستیم رهنما و چراغهای درخشان و علم افراشته شده برای مردم. ماییم سابقون و آخرون. یعنی اول ماییم و آخر ماییم ـ باز اشاره به واسطه فیض است ـ هر كه به ما پناه برد، رستگار می شود و هر كه از ما تخلف كند، غرق خواهد شد. جمله اشاره است به حدیث نبوی كه به طور متواتر از پیامبر اكرم روایت شده است. پیامبر علیه السلام فرموده است: مثل اهل بیت، كشتی نوح است هر كه به آنان تمسك جوید رستگار و هر كه از آنان تخلف كند غرق خواهد شد. ما راهنمای افراد هستیم در روز قیامت كه رستگارند.
ماییم حرم الله كه احترام ما در میان مردم محفوظ است. جمله ما راه مستقیم هستیم، اشاره به آیه اهدنا الصراط المستقیم دارد.
از جمله نعمتهای خدا بر بندگان هستیم. اشاره است به آیه شریفه: و ضرب الله مثلاً قریهٔ كانت آمنهٔ مطمئنهٔ یأتیها رزقها رغدا من كل مكان فكفرت بانعم الله فاذاقها الله لباس الجوع والخوف بما كانوا یصنعون(۵)؛ «پروردگار عالم مثل زد به قریه ای كه عقیده و امنیت داشتند و نعمت مثل باران برای آنها می بارید، آنان به نعمت خدا كفر ورزیدند پس پروردگار عالم لباس قحطی و ناامنی را بر آنان پوشانید در قبال آنچه كه انجام می دادند.»
راه حق و حقیقت هستیم و معدن نبوت. آنچه پیامبر داشته ما داریم. و رسالت در خانه ما فرو آمده است: الله اعلم حیث یجعل رسالته.(۶) ما پایه های اسلام هستیم و ملائكه به خانه ما رفت و آمد دارند. ما چراغ راه هر كه بخواهد هستیم كه از نور ما بهره ببرند.
ماییم عروهٔ الوثقای اسلام. اشاره به آیه شریفه است: و یؤمن بالله فقد استمسك بالعروهٔ الوثقی لاانفصام لها(۷)؛ «هر كه ایمان به خدا آورد به دستاویز محكمی دست زده كه ناگسستنی است.» ما هستیم پای هر كه بخواهد به حق رسد، از ضلالت نجات یابد و به بهشت رود؛ باید ما را طی كند و از ما راهنمایی گیرد. هر كه از ما عبور كرد سبقت برد و هر كه تخلف كرد نابود شد. بزرگترین حافظ اسلام هستیم. ماییم كه به دلیل وجود ما عذاب دنیوی و اخروی از بندگان برطرف می شود. هر كه ما را شناخت و حق ما را شناخت، و دستورات ما را اجرا كرد، از ما است و رستگار خواهد شد.
پی نوشتها در ادامه مطلب