اینکه خودت آدم خوبی هستی، مال حرام نمی‌‌خوری، بی‌بند و باری نداری، به کسی ظلم نمی‌کنی، نماز و عبادتت برقرار است، اینها خیلی خوب است، ولی با همۀ اینها، باز هم برای آمادگی قبل از ظهور یک قدم دیگر هم باید برداریم و آن

بالابردن سطح «اخوت اسلامی» در جامعه است .

اینکه فقط برای خودت آدم خوبی باشی، کافی نیست. برادری کردن با سایر مؤمنین هم ملاک است. اگر هر کسی فقط گلیم خودش را از آب بکشد و هر کسی فقط مسئولیت کار خودش را به عهده بگیرد و با دیگران کاری نداشته باشد که امام زمان(ع) برای یک چنین آدم‌های خوبی نخواهد آمد.

" نیاز امروز جامعۀ ما؛ بالابردن سطح فرهنگ برادری"

 آیا خوب‌ها حاضر هستند خوبی‌هایشان را به اشتراک بگذارند؟

امروزه نیاز عمدۀ جامعۀ ما بالا بردن سطح فرهنگ برادری است و می‌توان گفت که حتّی خوبهای جامعۀ ما نیز در این زمینه مشکل دارند. یعنی خوبهای ما نیز هر یک به تنهایی خوب هستند و به این سادگی‌ها حاضر نیستند با هم خوب زندگی کنند و خوبی‌هایشان را به اشتراک بگذارند و هم‌افزائی کنند. 

خوب بودن یک چیز است و «با هم خوب بودن» یک چیز دیگر است، اخوت اسلامی حرف‌های فراوانی برای ما دارد. امام زمان(ع) جامعه‌ای می‌خواهد که خوبان آن جامعه بتوانند «با هم» خوب زندگی کنند نه اینکه فقط خودشان به‌تنهایی آدم خوبی باشند. خیلی‌ها خودشان به تنهایی آدم خوبی هستند ولی وقتی در یک جمع یا در یک تشکّل قرار می‌گیرند، تازه دعواهای‌شان شروع می‌شود و این خیلی بد است.

مهمترین ویژگی در بین همۀ ویژگی‌های امّت آخرین پیامبر که ما مسلمانان هستیم چیست؟ آیا صبر است؟ توکّل یا شهادت‌طلبی است؟ نماز و روزۀ قشنگ است؟

 این سؤال را حضرت موسی‌بن عمران(ع) از خداوند پرسید و گفت: «خدایا! مقام معنوی بلند امّت آخرالزمان را به من نشان بده!» خداوند فرمود: «ای موسی! این مقام، مقام بسیار بالایی است و تو نمی‌توانی آن را ببینی!» عرضه داشت: «خدایا! به میزانی که طاقت دارم به من نشان بده!» خداوند متعال هم مقام معنوی امّت آخرین پیامبر را به قدر طاقت موسی‌بن عمران(ع) نشان داد و از عظمت این مقام به حضرت موسی‌بن عمران حالت بیهوشی دست داد. وقتی به هوش آمد پرسید: «خدایا! امّت آخرین پیامبر چگونه به این مقام بالا رسیدند؟» خداوند فرمود:

 به‌خاطر یک ویژگی به اینجا رسیدند و آن «ایثار» است.

 ایثار یعنی چیزی را که خودت شایسته‌اش هستی، نیاز داری و مستحقش هستی به برادرت بدهی.

ایثار از زکات و صدقه خیلی بالاتر است؛ در زکات مازاد درآمدت را می‌دهی، در صدقه کمی از مالت را می‌دهی، ولی در ایثار آنچه را که خودت به آن نیاز داری می‌دهی. ایثار ازخودگذشتگیِ فوق العاده است. شاید ایثار از این معنا هم بالاتر باشد که خداوند فرمود: «لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ؛ شما به درجۀ نیکوکاری نمی‌رسید مگر اینکه از چیزهایی که دوست دارید بگذرید»(آل‌عمران/92) در ایثار، نه فقط از چیزی که دوست دارید، می‌گذرید بلکه از چیزی که به آن نیاز دارید هم می‌گذرید: «وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ؛ و آنان را بر خود ترجيح مى‏دهند، گرچه خودشان نياز شديدى [به آن مال و متاع‏] داشته باشند» (حشر/9)

در روایتی از امام باقر(ع) آمده است که ایشان در ضمن پاسخِ عده‌ای از شیعیان، که ادعا می‌کردند منتظر و آماده برای قیام علیه ظلم هستند، فرمودند: «یاران قائم(ع) به قدری با هم صمیمی و برادرند، که وقتی یکی از آنها احتیاج مالی داشته باشد، بدون اینکه نیاز به اجازه گرفتن باشد، از کیف پول رفیقش به اندازۀ احتیاجش برمی‌دارد.»

 یعنی تا این حد با هم ندار هستند.