نمی دانم امروز چند سنایی پشت بام دانشگاه رفته بودند...؟ راستش هیچ وقت فکر نمی کردم یک روز سنایی ها بر پشت بام تجمع کنند، تجمعی که این بار نمی توانستیم برای بهره بیشتر دوستانمان طولانی اش کنیم و یا کمی دیر تر شروعش کنیم تا همه جمع شوند...! اتفاقی بود که می افتاد ، آن هم در یک زمان محدود... حال آن ها که به موقع می آمدند این ستاره، سیاره بینی را به تماشا می نشستند و آن ها که دیرتر می آمدند...!
نمی دانم این انتظار برای ساعتی معلوم و یک اتفاق معلوم چقدر برای اهالی سنا معنا داشت و چقدر آن ها را یاد انتظارشان برای اتفاقی معلوم و زمانی، که فقط برای خدا معلوم است می انداخت...
 چقدر دلگرم شدند از گذار کوتاه لکه ی تیره ی ناهید بر وجود نورانی خورشید، و اینکه لکه ها خیلی کوچکترند از خورشید و لکه ها خیلی گذرا تر از آن اند که فکر مردم را راجع به خورشید عوض کنند...

و چقدر دلگرم شدند که همه خورشید را سراسر نور می دانند اصلا برای این است که هر روزی که خودش تنها ست و هیچ کس نمی خواهد بخشی از نورش را خاموش کند اخبار چیزی نمی گوید(!) ولی به محض اینکه لکه ایی پیدا می شود همه جار می زنند ولی این لکه ها کوچکتر از عظمت نورانی خورشیدند...


بس است... دیگر...                                                                                                                                                                                                                          

از دیروز که تبلیغ ستاره بینی سنا را دیدم مرتب مصراعی از رباعی حبیب نظاری در ذهنم می آمد و می رفت که شاید همه ی حرف های سنا را از هدفش در ستاره بینی بگوید البته به ظن حقیر:


شنیدم مژده تابیدنت را
ندارم فرصت فهمیدنت را
به خورشید زمینی خیره ماندم
که تمرین کرده باشم دیدنت را
س.ع