یک سوال!
بی مقدمه میرم سر اصل مطلب....
راستش چند وقته دارم به این فکر میکنم که چی میشه وقتی به ماها میگن توی یه روز و یه ساعت مقرر امتحان داریم؛برای خودمون کلی برنامه ریزی میکنیم و سعی میکنیم تا اونجایی که میشه برنامه های خارج درسی مونو تعطیل کنیم و اکثر وقتمونو برای درس خوندن بذاریم تا در امتحان قبول بشیم اما...
اما وقتی بحث از امتحان ما آدما میشه.... وقتی خبر از یه اتفاق خیلی بزرگ به میان میاد یه اتفاقی که شاید قسم بزرگی از تحققش به قبولی توی همین امتحانایی مربوط میشه که ازمون میگیرن اکثرمون بی تفاوت از کنارش رد میشیم یا شاید به اون صورت جدیش نمیگیریم نه اینکه نخوایم اما انگاری خیلی وقتا نمیشه...
دوستی می گفت چون ما حضرت رو نمی بینیم یه جورایی درک حضورشون هم به مراتب برامون خیلی سختتره...برای همینه که شاید به اون صورت ایشون رو در متن زندگیمون قرار نمیدیم...
نظر تو چیه؟به نظرت حالا که در دوران غیبت به سر میبریم و از نعمت دیدن امام زمان(عج) محرومیم چه جوری و با چه راه حل و راهکار عملی ای میتونیم امام زمانمون رو در تک تک لحظه ها و تک تک کارهامون در نظر بگیریم و به یاد داشته باشیم؟مگه امام صادق(ع) نفرمودند:"هر صبح و شام در انتظار فرج باشید"به نظرت این کار چه جوری محقق میشه؟
....
نمی دونم شاید فکر کنی خیلی دارم کلیشه ای حرف میزنم...نمیدونم شاید....اما ازت خواهش میکنم که به این سوالها پاسخ بدی...کمی فکر کن...فکر کن تا شاید با هم به جوابی به دور از کلیشه برسیم....