هر صبحدم ، مهر اخلاص را بر جانماز عشق می‌نهم 

و در سجده‌ی التماس ، تسبیحی از اشک در کنارشان پهن می‌کنم

و تکه‌های بلورین قلب شکسته‌ام را از دریچه‌ی آه بر رویشان می‌ریزم...

و باز سراغ از تو می‌گیرم ، و باز می‌گویم:
             

کجاست گمشده‌ام…؟
                  

کجاست گمشده‌ام…؟