کانون مهدویت سنا

آدم لبخند زد :
ماهي كوچك دچار آبي بيكران بود.آرزويش همه اين بود كه روزي به دريا برسد.و هزار و يك گره آن را باز كند و چه سخت است وقتي كه ماهي كوچك عاشق شود.عاشق درياي بزرگ.ماهي هميشه و همه جا دنبال دريا ميگشت، اما پيدايش نميكرد.هر روز و هر شب ميرفت، اما به دريا نميرسيد.
كجا بود اين درياي مرموز گمشده پنهان كه هر چه پيشتر ميگشت، گم تر ميشد و هر چه كه ميرفت، دورتر...
ماهي مدام ميگريست، از دوري و از دلتنگي. و در اشك و دلتنگي اش غوطه ميخورد.
هميشه با خود ميگفت: اينجا سرزمين اشكهاست. اشك عاشقاني كه پيش از من گريسته اند، چون هيچ وقت دريا را نديدند؛ و فكر ميكرد شايد جايي دور از اين قطره هاي شور حزن انگيز دريا منتظر است.
ماهي يك عمر گريست و در اشكهاي خود غرق شد و مُرد، اما هيچ وقت نفهميد كه دريا همان بود كه عمري در آن غوطه ميخورد.
قصه كه به اينجا رسيد، آدم گفت: ماهي در آب بود و نميدانست،شايد آدمي هم با خداست و نميداند.
و شايد آن دوري كه عمري از آن دم زديم، تنها يك اشتباه باشد...
آن وقت لبخند زد. خوشبختي از راه رسيد و بهشت همان دم برپا شد...